Zakresem naszej egzystencji, poczucia komfortu, spełnienia, a nade wszystko należytej formy psychicznej jest przestrzeń, w której jesteśmy. Odpowiednio zaaranżowana przestrzeń w domu, w miejscu pracy to warunek harmonijnego życia. W pewnych miejscach dostrzegamy odpoczynek i spokój, w innych natomiast czujemy się przytłoczeni i wyczerpani. Dzieje się tak za sprawą naszej wielozmysłowości, na skutek której odczuwamy otoczenie. Zmysły wzroku, zapachu, dotyku są dla nas pomostem między tym, co w świecie materialne, a tym co eteryczne i ontologiczne.

Spójność naszej wielozmysłowości pozwala nam zatroszczyć o większy komfort psychiczny. Warto ją wziąć pod uwagę podczas aranżacji przestrzeni, w której spędzamy i opracować ją w taki sposób, aby wpływała dobrze na nasze humor. Zanim stworzymy swoją przestrzeń, warto zadać serię ważnych pytań. Czym jest dla mnie ta przestrzeń? Co ona dla mnie znaczy? Czy wymagam okoliczności do funkcjonowania? Czy poniekąd wyciszenia? Czego w moim życiu brakuje i czego poszukuję? Jak oddziałują na mój samopoczucie kolory? Jakich granic wymagam, aby czuć się wygodnie i pewnie? Zwróć uwagę na to, co jest dla Ciebie najlepsze, a nie na to, co jest popularne. Przekuwając odpowiedzi w akt oraz organizując tą przestrzeń, należałoby kierować się instrukcjami w formie zgody w relacji z otoczeniem. Umożliwia ona utworzyć poczucie bezpieczeństwa i wówczas nasza przestrzeń powinna być wyposażona w niektóre stałe czynniki, które mogą zawierać znaczenie np. symboliczne obiekty, tj. ognisko domowe, bliskość z innymi.

Pamiętajmy, że oddziaływanie na nasze nastrój mają również wzory, wielkości sprzętów, kształty lokali, wonie, wrażenia dotykowe i poza sensoryczne a także rodzaje oświetlenia. Badania psychologiczno - ergonomiczne nad otwartą przestrzenią w biurach ujawniają, że ponad połowa pracowników źle ocenia oddziaływanie otwartych przestrzeni na kondycję tak jak psychiczną jak i a także fizyczną. Konwencja szerokich przestrzeni w biurach powoduje, że ludzie cierpią na absencja prywatności, mają problemy z poczuciem tożsamości, a napór nazbyt wielu bodźców sprawia poczucie chaosu i brak satysfakcji z wykonywanej pracy. Powierzchnia do pracy jak i odpoczynku w której egzystujemy nie powinna być przeładowana ani przedmiotami, ani kolorami bądź też zapachami. Ich nadmiar może hamować wyciszenie i relaks.

W dzisiejszych czasach wielu z nas żyje w mocnym stresie. Sięgniecie po poparcie specjalisty w dotkliwych chwilach jest nieraz najważniejszym rozwiązaniem i nie ma ku temu żadnych przesłanek, aby taką osobę od razu przekreślić ze społeczeństwa. Dopadająca nas raz za razem systematyczniej wściekłość ze stresem, powstrzymywana na granicy naszych wytrzymałości, a wraz z tym wyciszenie swoich emocji, żeby utrzymać spokój to alarmujące znaki, w których psychoterapeuci są bardzo dobrze zapoznani. Przez swoje praktykę z pacjentami wskazują na niedostatek świadomości ze spraw połączonych ze sobą dwóch myśli czyli psychiki i ciała. Nasze ciało zachowuje się solidarnie z naszymi emocjami. Najłatwiej dojrzeć to u małych dzieci, gdzie ich podekscytowanie na ogół wiąże się z rumieńcami, a przesadna reakcja psychiczna z nadruchliwością. Człowiek, nie mając dostępu do wewnętrznej - emocjonalnej części siebie, odsłania trudne do uniesienia emocje poprzez przeróżne choroby. Można stwierdzić, że pogorszony poziom fizyczny jest specyficznym przeniesieniem doświadczanych emocji w aspekt cielesnego doświadczenia siebie. Kiedy więc czujemy wściekłość, gniew bądź zaznajemy stresu, powstrzymujemy te emocje i ich nie odreagujemy, wtedy spora ilość energii tworząca się w organizmie nie zostaje użyta do reakcji „walki” albo „ucieczki” (która była swoista dla człowieka pierwotnego), ale wręcz kumuluje się w ciele niczym woda w akwenie w trakcie solidnych opadów deszczu. Zrozumienie tego, co dzieje się w takiej sytuacji z nami i naszym ciałem, może powstrzymać blokadom psychicznym, jakie przejawiają się rozmaitymi chorobami i schorzeniami. Niestety nie zawsze sami umiemy się uznać, że takie coś nas dotyka, więc w takich przypadkach nieodzowna staje się najbliższa nam rodzina. Sporadyczne doświadczenia stresowe mobilizują organizm, zwiększając jego trwałość. Natomiast przewlekłe napięcie psychiczne w dużym stopniu obniża mobilizacje organizmu na np. przez istotny spadek odporności. Związane z tym tak zwane wypalenie, może przysporzyć się do jeszcze gorszych konsekwencji i ingerować destrukcyjnie też na pozostające osoby, które w niczym nie zawiniły, lecz starały się wspomóc.